تاثیر ذغال در حفاری و گنج یابی

علم لایه شناسی و باستان شناسی نشان داده است که لایه ذغال بر روی سنگ های در گنج یابی بسیار تاثیر گذار است.

لایه شناسی خاک یک علم فراگیر و در زمینه باستان شناسی بسیار موثر بوده و در تمامی مراحل حفاری اهمیت ان دو چندان میشود و جود لایه زغال در زیر خاک به چهار قسم است

۱٫در جایکه طلا وجود داشته باشد و گاز حاصل از ان در زمان طولانی به سطح زمین امده باشد میتوان نازکترین لایه خاک را در یک شعاع کوچک یا بزرگ (بسته به مقدار)بسوزاند و سیاه کند که در اصطلاح عامیانه زغال میگویند این فرایند در هرجای اتفاق نمی افتد

۲٫این زغال ها در زمان گذشته برای علامت گذاری نقطه نهایی محل دفن به کار رفته به طوری که بسیار محل های با شباهت هم ساخته ولی محلی را برای نشانه گذاری اخر با زغال یا خاک سفید یا به طور مشترک علامت گذاری شده

۳٫این فرضیه که هر جا زغال هست گنج هم هست باطل است چراکه در محلی که گاز متان نشت کند خاک نیز میسوزد و سیاه میشود

۴٫تکه های چوب در زیر خاک که به قصد آتش روشن نمودن توسط چوپانان در گذشته زغال شده اند و یا ریشه های درختان که بعد از مدتی سیاه و شبیه زغال می شوند

یک حفار  و کارشناس خوب باید تمام موارد بالا رو در نظر داشته باشه تا بتونه تصمیم درست بگیره و گمراه نشه

دفینه و گنج در تدفین

گنج یابی . دفینه .دفینه یابی. گنج ایران . دفینه ایران. حفاری گنج. گنج, دفینه, زیرخاکی, قلعه,پرنده . نشانه گنج . نشانه دفینه. نشانه گنج . علامت دفینه .

ساده ترين نوع تدفين در ايران، تدفين گودالي است. يعني به طور بسيار ابتدايي گودالي كنده و با توجه به فضاي گودال، جسد را در درون آن قرار مي دادند. اين نوع تدفين مربوط به دوران آغاز نوسنگي است، يعني۶۰۰۰ سال پيش از ميلاد است كه بقاياي آن در تپه هاي سراب و گوران به دست آمده است....

در گذشته دوره هخامنشی به بعد مردگان را در هنگام دفن همراه با طلا و سکه دفن می کردند و یکی از رسوم آن زمان بوده است.

هر چند كه براي گفته نويسنده كتاب «ايران، سرزمين جاويد» هيچ سند علمي و باستاني وجود ندارد؛ اما در اين كه مردگان دوران پيش از تاريخ و دوران باستاني در ايران، چنين به خاك سپرده مي شوند؛ شكي نيست.
نوع تدفين در هر سرزمين و در هر دوره تاريخي، همواره نشانگر نوع عقايد، آداب، رسوم، سنت ها و باورهاي يك قوم يا مردم يك سرزمين بوده است. در واقع گورهاي مكشوفه در سايت هاي باستاني همواره مانند دايره المعارفي عظيم براي باستان شناسان به شمار مي رود كه آنان را به كوره راههاي متروكه تاريخ راهنمايي مي كنند و به سؤالات بي شمار آنان جواب مي گويند.
«ايران از نظر تنوع و آثاري كه مربوط به تدفين است، موقعيت بسيار ممتازي دارد.»
«رضا چايچي» كارشناس تاريخ و معاون موزه ملي درباره قبور كشف شده در ايران مي گويد: «درست است كه ايران از نظر تعداد آثار به پاي كشوري مثل مصر نمي رسد، ولي از نظر تنوع آثار و اشياء موقعيت ممتازي دارد.»
وي، اهميت مطالعه تدفين را در شناسايي اعتقادات و عملكرد جوامع باستاني دانسته و اضافه مي كند: مطالعه تدفين در بررسي هاي مربوط به مردم شناسي و شناخت جوامع ابتدايي و تاريخ تحولات آن بسيار مؤثر است. زيرا در طول تاريخ، مرگ عامل مرموز و ناشناخته اي براي بشر بوده كه تنها راه تجربه و شناخت آن، خواب و خرافه ها، داستانها و افسانه هاي خودساخته مردمان بوده است.
«چايچي» كه خود به تازگي كتاب «تدفين تابوتي در ايران باستان» را با كمك «محمدرضا سعيدي هرسيني» منتشر كرده است، درباره اين موضوع مي گويد: «تمام اعتقادات نسبت به مرگ در يك اصل واحد مشترك هستند و آن، يك نوع معاد پس از حيات جاري است. بنابراين ما با توجه به ويژگي هاي موجود در فلات ايران و زمينه هاي جغرافيايي و ارتباط منظم آن با بقيه نقاط، شاهد اعتقادات مختلفي هستيم كه آنها در امر معاد مشترك هستند.»
وي، تنها مدارك به دست آمده از جوامع باستاني را آثار و بقايايي مي داند كه در قبور ديده مي شود و مي افزايد: «به غير از اين، مطالعه تدفين مي تواند كمك شاياني در پيشرفت علم نژادشناسي، شناخت بيماريهاي باستان و پيشرفت علوم تكنولوژي تاريخ هنر ايفا كند. به اين موارد مي توان آگاهي يافتن از نوع رژيم غذايي و نحوه زندگي انسان را نيز اضافه كرد.»
مهمترين مؤلفه اي كه در نوع تدفين نزد ملت ها تأثير مي گذاشت، عقيده به معاد و نگاهي بود كه آنان به مرگ داشتند. در جوامع اوليه تصور روح و روان بسيار مبهم و پيچيده است. بشر نخستين، اجداد و اموات خود را مي پرستيد و اين پرستش نياكان خالي از فكر بقاياي روح نبود. ادامه و باقي مانده اين اعتقادات از جريانهايي است كه در تدفين هاي تابوتي دخيل بوده است.

همانطور كه گفته شد پايدارترين و قوي ترين عبادات يا آيين هاي پرستش نياكان مربوط به مصريان باستان است. اهرام باقي مانده، گواه اين اعتقاد آييني و ديريني هستند. در واقع هيچ ملتي در توجه به ساختن مقابر و موميايي كردن مردگان و ساختن تابوت هاي نفيس به پاي مصريان نمي رسد.
اما چايچي درباره نخستين گونه هاي تدفين در ايران مي گويد: «ساده ترين نوع تدفين در ايران، تدفين گودالي است. يعني به طور بسيار ابتدايي گودالي كنده و با توجه به فضاي گودال، جسد را در درون آن قرار مي دادند. اين نوع تدفين مربوط به دوران آغاز نوسنگي است، يعني۶۰۰۰ سال پيش از ميلاد است كه بقاياي آن در تپه هاي سراب و گوران به دست آمده است.» وي مي افزايد: «با كامل شدن استقرار و ساخت اولين روستاها در ايران، تدفين نيز با معماري و ضرورت هاي آن هماهنگ شد و با مصالح خشتي و گلي، تدفين هايي را ترتيب دادند. نوع بسيار خاصي از اين گونه تدفين در تپه حاجي فيروز در پنج هزار سال پيش از ميلاد شناسايي شده كه به نام تدفين هاي انباره اي يا صندوقي موسوم است.»
اين كارشناس مي گويد: «نوع معماري باستان، همواره در يكي از گوشه هاي اتاق، فضايي را براي نگهداري استخوان هاي مردگان در نظر مي گرفته اند. اين استخوانها نيز معمولاً به صورت تدفين ثانوي مورد توجه قرار مي گرفته است. تدفيني كه جسد حداقل به طور جزيي قبلاً در محوطه ديگري از گوشت و بافت ماهيچه ها پاك شده و فقط اسكلت باقي مي ماند. در كنار اين محوطه كه در اتاق تعبيه شده، اغلب اجاق وجود دارد كه نشانگر برافروخته شدن آتش يا اجراي مراسم آييني بوده است كه كيفيت آن تا به حال به طور كامل مورد شناسايي قرار نگرفته است.»
چايچي عقيده دارد كه تغيير نحوه معيشت و زندگي بشر بر تغيير نحوه تدفين بي تأثير نبوده است و ادامه مي دهد: «از دوره آغاز شهرنشيني به بعد به خصوص در دوران تاريخي ايران پيش از اسلام، ما شاهد ساخت اولين قبرستان هاي منظم هستيم كه نشانگر وجود سازمانهاي اجتماعي در امر تدفين است. در واقع از شروع دوره تاريخي در ايران تأثير نفوذ اديان تك خدايي بر نوع تدفين ديده مي شود و مشخص ترين پديده آن كم شدن اشياء و آثار تدفين در قبور است كه متأسفانه تا كنون تحقيقات جامعي در اين خصوص انجام نگرفته است.» وي درباره نوع مصالح به كار رفته در نقاط مختلف ايران براي تدفين مي گويد: «در مناطق كوهستاني از همان آغاز نوسنگي استفاده از سنگ در پديده تدفين وجود داشته است كه يكي از جالب ترين انواع تدفين مقبره هاي سنگي و تومولوس در مناطق كوهستاني هستند كه با استفاده از تخته سنگ هاي عظيم ساخته شده اند و نمونه هاي آن را مي توان در كوهستان هاي طالش مانند آغولر پيدا كرد.» وي اضافه مي كرد: «ايرانيان از نظر هنر و صنعت پيشگامان تاريخ بوده اند و بسياري از آثار بزرگ آنها در تدفين يافت شده است. نمونه آن تابوت هاي فنري و اشياء درون آنها است كه از نظر صنعت فلزكاري در مرتبه بسيار بالايي قرار دارد.»
به طور كلي مناطقي كه در آن آثار بسيار مهمي از تدفين هاي تاريخي يافت شده اند شامل مناطق آذربايجان، منطقه غرب شامل طاق بستان، كنگاور و سنگ شير همدان، منطقه جنوب غربي يعني هفت تپه، دستوا در شوشتر ، شوش، فارس يعني قبرستان چشمه سار تخت جمشيد و نقاط ديگري چون خليج فارس و جزيره خارك هستند.
چايچي، اشياء موجود در قبور و تدفين هاي باستاني را يكي از جالب ترين شاهكارهاي هنر ايران مي داند كه نمونه آن ظروف طلا و جام هاي نقره و طلاي مارليك است كه از منطقه رودبار گيلان به دست آمده است.
گونه شناسي تدفين هاي پيش از دوره اسلامي نشان مي دهد كه روش تدفين معمولاً به دو دسته كلي يعني بدون تابوت و تابوت دار تقسيم مي شود. دسته اول شامل جسدهايي مي شوند كه يا به پشت و طاقباز خوابانده شده اند و يا به حالت جمع شده و نه الزاماً به صورت جنبي مدفون شده اند. در باره دسته دوم هم بايد گفت كه تابوت ها سفالي و به شكل يك قايق بوده يا تابوت از چندين خمره سفالين به هم چسبيده تشكيل شده است.
اما مهمترين تابوت هايي كه از دوران مختلف تاريخي پيش از اسلام به دست آمده، شامل تابوت برنزي ارجان، تابوت برنزي زيويه (لاوك) و تابوت برنزي هخامنشي مي شوند.
تابوت برنزي ارجان در پاييز سال ۱۳۶۱ هنگام خاكبرداري براي عمليات سد سازي، روي رودخانه مارون كشف شد كه در شمال شهر بهبهان در استان خوزستان واقع شده است. طي تحقيقات به عمل آمده مشخص شد كه اين آرامگاه متعلق به كيدين هوتران پسر كوروش از پادشاهان محلي دوره ايلام نو است و به اواخر هزاره دوم تا اوايل هزاره قبل از ميلاد تعلق دارد.
اما متأسفانه از تابوت برنزي زيويه يا لاوك كه متعلق به هزاره اول قبل از ميلاد است اطلاعات چنداني در دست نيست، ولي بنابر مدارك موجود، اين تابوت در نتيجه كشف گنجينه زيويه در سال ۱۹۴۷ در نزديكي شهرستان سقز، در جنوب درياچه اروميه به دست آمد. يك فرضيه آثار متعلق به اين گنجينه متعلق به قبري از يك شاه نيرومند سكايي است.
تابوت برنزي هخامنشي هم طي كاوش هاي هيأت فرانسوي در شوش به سال ۱۹۰۱ ميلادي در قسمت جنوبي بناي آجري متعلق به شوتورك ناهونته، تابوت بزرگي از جنس برنز پيدا كردند كه در جهت شمالي- جنوبي قرار گرفته بود. اين تابوت را به لحاظ تاريخي به اواخر دوره هخامنشي نسبت داده اند، نكته قابل ذكر اين كه اين تابوت از نظر شكل و فرم حدفاصل بين تابوت هاي ايلامي و تابوت هاي پارتي قرار مي گيرد. همين امر نشان مي دهد كه تكامل تابوت در ايران، راه درازي پيموده است. بنابراين انتساب تابوت هاي واني پارتي به منطقه غرب و بويژه بين النهرين صحيح به نظر مي رسد، هر چند نمي توان منكر تأثيرپذيري هنر تابوت سازي پارتي از فلسطين، مصر و منطقه ميان رودان بزرگ، شد.
تابوت هخامنشي كه در فوريه ۱۹۰۱ ميلادي در آكروپول شوش توسط ژاك و هورگان كشف شد، از جهات متعددي داراي ارزش است. در اين تابوت برنزي اسكلتي قرار داشت كه قسمت فوقاني آن سراسر با تزيينات طلايي و سنگ هاي قيمتي پوشيده شده بود. متأسفانه هيچ گونه مدركي دال بر جنسيت جسد موجود نيست و مورگان از جهت اين كه استخوانها كوچك بود و هيچ اسلحه اي درون تابوت وجود نداشت، جسد را يك زن مي دانست، در حالي كه آرين مورخ يوناني گزارش مي دهد كه جسد كوروش كبير علاوه بر سلاح، از انواع گردن بندها، دستبندها و آويزهايي از جواهرات و طلا پوشيده شده است. همچنين هرودت از تعداد زياد تزيينات زرين سربازان خشايار شاه خبر مي دهد. بنابراين استفاده از جواهرات در ميان مردان و زنان در زمان هخامنشي، هنگام به خاكسپاري معمول بوده است و نحوه انتخاب اين اشياء و پوشاندن مرد با آنها نيز بخشي از مراسم تدفين بوده است.
از جمله اشياء ارزشمند و بي نظير اين تدفين كه از تكنيك ساخت بسيار بالايي برخوردارند، عبارتند از: كاسه نقره، حلقه باز با نقش دو سر شير از طلا كه با لاجورد فيروزه و صدف تزيين شده يك جفت دستبند از طلا، گردنبند با آويزهايي از طلا و لاجورد و صدف و نوعي عقيق، دو گردنبند طلا سنگ هاي نيمه قيمتي، مهره هايي از جنس آگات، يك جفت گوشواره از جنس طلا، يك جفت دگمه از جنس طلا و ظرف معروف به آلباسترون از جنس مرمر سفيد كه درون تابوت قرار گرفته اند.
اما چايچي درباره آيين و نحوه تدفين در دوره اسلامي مي گويد: «اسلام آيين پرستش نياكان را محدود كرد و سنت هداياي قبور را به تدريج منسوخ نمود، زيرا اعتقاد اسلام بر اين اصل استوار است كه هر كس فقط نتيجه اعمال خود را به همراه مي برد. در واقع ايران تنها كشوري است كه مذاهب باستاني اش نيز تا اندازه اي با مذهب تك خدايي هماهنگ است. يعني هرگز ايراني ها به اندازه ساير ملل بت پرست نبوده اند و چند خدايي در ايران هرگز رشد فزاينده اي نداشته است. پس از اسلام نيز سنت گذاشتن هدايا در قبور به شكل بسيار محدودتري ادامه داشته كه نشان دهنده تداوم سنت هاي دوران باستان است. البته اين سنت تا جايي اجرا مي شده كه آسيبي به تفكرات اسلامي وارد نكند.»
وي همچنين معتقد است: «منسوخ شدن رسم گذاشتن هدايا در قبور، باعث رشد اقتصادي در دوره هاي اسلامي است، چرا كه به اين ترتيب ديگر سرمايه عظيمي از طلا و نقره و ديگر اشياء گرانبها مدفون نگشته و در چرخه اقتصادي به گردش در مي آيد.»
وي مي افزايد: «بنابراين مطابق اعتقادات اسلامي كه هر كس حاصل ارزش هاي نيك و بد خويش است و تنها اين اعمال نيك است كه در جهان آخرت مي تواند به او كمك كند، رسم گذاشتن اشياء قيمتي كم كم منسوخ شد و جاي آن را وقف گرفت. تا جايي كه «اتيل هاوزن» ، شرق شناس بزرگ انگليسي مي گويد: اگر پس از حمله مغول به ايران كه هرج و مرج در ايران فراگير شد و شيرازه حكومت از هم پاشيد و امور اداري بسياري از كشورهاي اسلامي مختل شد، سنت بي نظير وقف و ساختن كاروانسراها و آب انبارها، شيرازه اقتصاد و امور فرهنگي را در اين سرزمين زنده و پابرجا نگاه داشت.»
مردان و زناني بي نام و نشان، در اين خاك خفته اند بي اين كه هيچ يادگاري از خود بر جاي بگذارند، چرا كه نه شاهزاده بوده اند و نه امير و سردار. ولي اين خاك از حضور آنان بوده كه بر جاي مانده است. آناني كه ما روي آرزوهايشان راه مي رويم و اگر خوب گوش فرا دهيم، مي شنويم تپش هاي قلبشان را كه هنوز نگرانند، نگران سرزميني كه در هر گوشه و كنارش سينه اي پر راز مدفون گشته است.

جوغان ، جوغن در دفینه و گنج یابی

علامت گنج . نشانه گنج . علامت دفینه. نشانه دفینه. گنج بزرگ . انوع جوغن .نشانه جوغن . سنگ متحرک. گنج . دفینه یابی.جوغان . علامت گنج. علامت دفینه . زیرخاکی. نشانه گنج . نشانه دفینه. جوغن گنج. جوغان گنج. جوغن دفینه. جوغن گنج. جوغن سنگ .جوغان سنگ.

جوغن ها در قدیم کاربرد فراوانی داشته اند و محل زندگی افراد بسیاری بوده به همین دلیل امروز یکی از گنج خیز ترین مناطق می باشد.

این کاسه های کنده شده که به شکلهای مختلف کنده کاری شده اند(مربع و گرد و مستطیل) نماد قبر هستند.در گذشته اعتقاد داشته اند که از آبی که در آن کاسه جمع میشود توسط مرده داخل قبر نوشیده میشود.یعنی در اطراف سنگی که کاسه کنده کاری شده قبری وجود دارد.همه این علامت ها بار ندارند.سنگهایی که قابل حرکت هستند و از جای دیگری به انجا آورده شده دارای بار هستند.بدین صورت که فقط یه زرع زیر سنگی که کاسه روی آن کنده کاری شده را بکاوید.بار ان عموما یک خمره کوچک است.پس سراغ کاسه هایی که روی یک سنگ ریشه دار هستند نروید.

 

گر بر روی سنگی بزرگ و ثابت که انگار آنرا بصورت ایستاده کاشته اند، سوراخی که آنطرف آن را بتوان دید، ایجاد شده باشد، در آن محل قبری مهم وجود دارد که معمولا عمق چندانی ندارد و به این نوع نشانه، اصطلاحا سنگ دوربین یا (دوربین سنگ) هم می گویند.

باید توجه داشته باشید که این قبر در زیر این سنگ یا حول و حوش و اطراف آن نمی باشد و برای یافتن محل دقیق قبر ، می بایست از سمتی که سوراخ ایجاد شده بر روی سنگ، کمی قطرش بیشتر است، به داخل سوراخ نگاه کنید، بدون آنکه صورت و چشم خود را به آن بچسبانید.

حداکثر حدود 70 متر جلوتر، باید جایی باشد که چند سنگ بزرگ را بر روی هم چیده باشند و یا صخره ای بزرگ وجود داشته باشد که جلوی آن یک فرو رفتگی وجود داشته باشد.

در محل مورد اشاره قبری وجود دارد که عمق آن زیاد نمی باشد و توجه داشته باشید که احتمال وجود یک خمره سکه در مجاورت و کنار قبر بسیار زیاد است.

در قصه های پریان، دختر شاه پریان از میوه درختی و غالبا درخت انار بیرون می‌آید. درخت انار و خرما نیز جزو درختان برکت بخش در ایران هستند. در مورد درخت خرما، کهن‌ترین متنی که وجود دارد، منظومه درخت آسوریک به زبان پهلوی است که اصل آن را از پارتی می‌دانند. این منظومه، مناظره‌ای است میان درخت خرما و بز که هر یک فواید خود را بر می‌شمرند و سر‌انجام درخت خرما در این مناظره پیروز می شود. باز هم تاکیدی دیگر بر برکت بخشی و اهمیت این درخت....

 

در مورد پادشاهان هخامنشی نقل است که چنار از چنان تقدسی برخوردار بوده که در خوابگاه شاهان چنار زرینی به همراه تاکی زرین آراسته به زیور نگهداری می‌شده است و گویی دستیابی به این چنار به معنای به دست آوردن سلطنت بوده است. ظاهرا چنار مظهر غنای طبیعت بوده اما همراه شدن آن با تاک چه توجیهی دارد؟ تنها مطلبی که در مورد درخت اخیر می‌دانیم روایت هرودوت است که آخرین شاه ماد در خوابی می‌بیند تاکی از شکم دخترش، ماندانا رویید و سراسر آسیا را پوشاند.

 

 

امروزه بسیار ازچنار درخت مقدس و گنجینه ایران زمین

اهمیت حفظ و نگهداری درختان به عنوان یکی از اصلی‌ترین منابع زیستی سخن می‌رود. انسان امروزی چنان از طبیعت فاصله گرفته که نسبت به منابع گیاهی از جمله درختان بی‌توجه گشته و غالبا از یاد برده که در روزگاری نه چندان دور، درختان نه فقط نقشی زیست محیطی بلکه اعتقادی در زندگی آدمی داشته‌اند. در میان تمام ملت‌های بشری درخت در باور‌های اعتقادی چندان رسوخ کرده بود که هاله‌ای از تقدس پیرامون آن را فرا می‌گرفت. هر ملتی غالبا با توجه به اقلیم خود یک نوع درخت را بیش از سایر درختان محترم می‌شمرد. در ایران، درخت چنار و سرو از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده و هستند.

بلوط در میان سلتی‌ها، بابونه در میان آلمانی‌ها، زبان گنجشک در میان ملل اسکاندیناوی، زیتون در میان مسلمانان، درخت عرعر و غان در سیبری، همه جزو درختان مقدس‌اند. همه این درختان در چند ویژگی مشترک‌اند. از همه بارزتر نوزایی هر ساله آنهاست. 
مرگ درختان در زمستان و تولد دوباره آنها با فصل بهار درخت را همواره به نمادی از زندگی و جاودانگی تبدیل کرده و جایگاه خاصی بدان بخشیده است. از طرفی، تمامی درختانی که به نوعی مقدس بوده‌اند، معمولا درختانی بزرگ با عمری طولانی هستند. انسان از قدیم برای درختان وجود روان را قائل بوده است. اعتقادی که به اساطیر و قصه‌های مردم نیز راه یافته است. مثلا در آفریقا، درخت نارگیل را دارای روان و زندگی بخش می‌دانند و افکندن یک درخت نارگیل برابر با مادر‌کشی است. در میان بسیاری از ملل از جمله در فیلیپین اعتقاد بوده که ارواح در گذشتگان بر نوک بلند‌ترین درختان زندگی می‌کنند. 
در قصه های پریان، دختر شاه پریان از میوه درختی و غالبا درخت انار بیرون می‌آید. درخت انار و خرما نیز جزو درختان برکت بخش در ایران هستند. در مورد درخت خرما، کهن‌ترین متنی که وجود دارد، منظومه درخت آسوریک به زبان پهلوی است که اصل آن را از پارتی می‌دانند. این منظومه، مناظره‌ای است میان درخت خرما و بز که هر یک فواید خود را بر می‌شمرند و سر‌انجام درخت خرما در این مناظره پیروز می شود. باز هم تاکیدی دیگر بر برکت بخشی و اهمیت این درخت.

 

مهم‌ترین نتیجه‌ای که چنین باورهایی دارد، قائل شدن قدرتی خاص برای درختان است. هنوز هم در روستاهای ایران، درختان کهنسالی را می‌بینیم که به آنها دخیل بسته‌اند. این درختان در اعتقادات مردمی قادرند باران بیاورند، خورشید را به درخشش وادارند، گله‌ها را افزایش بخشند، زنان را به بارداری و زایش یاری دهند و سرانجام نذری را بر آورده سازند. غالب این درختان مقدس از میان درختان چنار انتخاب شده‌اند. 
چنار کهن چنان خصوصیاتی طبیعی دارد که می‌توان اعجاب مردم ساده را بر‌انگیزد. چنار عظیم‌ترین و از پر‌عمر‌ترین درختان ایران است. چنار چنان بلند و افراشته است که از دور دست دیده می‌شود. دهقانان ایران چنار را شاه درختان می‌دانند. اما عظمت چنار تنها دلیل تقدس آن نیست. چنار هر ساله پوست می‌اندازد و شاخه‌های تنومند آن رنگ سبز روشنی به خود می‌گیرد. این جوان شدن هر ساله چنار نیز قداست خاصی به آن بخشیده است. زیرا حفظ قدرت جوانی یکی از شرایط لازم برای باروری است و در نتیجه، آن را مظهر برکت و نعمت بخشیدن ابدی خدایان و ارواح می‌سازد. از آنجا که مردم غالبا برای حفظ اعتقادات کهن رنگ و بویی از اعتقادات تازه به آن می‌بخشند، در مورد درخت چنار نیز این اتفاق افتاده است و در باورهای مردمی، در زیر هر چنار مقدس و کهنی امامزاده‌ای مدفون است. این که واقعا امامزاده‌ای مدفون باشد یا خیر، معلوم نیست آنچه مهم است تقدس چنار است که با این عنوان حفظ گشته است. حتی در یکی از روستاهای منطقه طالقان، درخت چنار مقدسی است که بنابر اعتقادات مردم منطقه، روز عاشورا از آن خون می‌آید. 
در مورد پادشاهان هخامنشی نیز نقل است که چنار از چنان تقدسی برخوردار بوده که در خوابگاه شاهان چنار زرینی به همراه تاکی زرین آراسته به زیور نگهداری می‌شده است و گویی دستیابی به این چنار به معنای به دست آوردن سلطنت بوده است. ظاهرا چنار مظهر غنای طبیعت بوده اما همراه شدن آن با تاک چه توجیهی دارد؟ تنها مطلبی که در مورد درخت اخیر می‌دانیم روایت هرودوت است که آخرین شاه ماد در خوابی می‌بیند تاکی از شکم دخترش، ماندانا رویید و سراسر آسیا را پوشاند. خوابی که به تولد کوروش و فتوحات وی تعبیر شد. از طرفی، انگور در اساطیر ایران مظهر خون است و خون نیروی اصلی حیات. از آنجا که خون سلطنت از طریق زنان ادامه می‌یافت، شاید بتوان تاک زرینی را که بر چنار زرین می‌پیچید مظهر خون و دوام سلطنت هخامنشیان دانست. در واقع چنار مظهر شاه و تاک مظهر همسر او بوده است. 
علاوه بر چنار، سرو افراشته و همیشه سبز نیز جایگاه خاصی در میان قوم آریا داشته است. گرچه سرو قداستی چون چنار نیافته اما از درختان مورد احترام ایرانیان بوده است. احترام به این درخت با باورهای میترا به اروپا رفت و همچون سایر اعتقادات مهرپرستی در مسیحیت ریشه دواند تا بدانجا که امروزه جزو لاینفک جشن سال نو مسیحیان در هر گوشه جهان گشته است. 
اهمیت درختان به خصوص درختان چنار و سرو چنان بوده که کاشتن درخت در ایران جنبه اعتقادی هم یافته بود و جزو ثواب‌های بزرگ به شمار می‌آمد. سنتی که پس از اسلام هم ادامه یافت و هنوز هم ادامه دارد. روز 15 اسفند را سالیان سال است که با عنوان جشن درختکاری می‌شناسیم و در این روز، می‌کوشیم با طبیعت آشتی کنیم. سنتی که بنیان آن منسوب است به پیامبر و اندیشمند بزرگ ایران، اشو زرتشت. او با دست خود درخت سروی در شهر کاشمر غرس کرد که سالیان سال پس از او هم این سرو زیست تا آنکه در دوره خلفای عباسی به درخت کهنسال و مقدسی بدل گشته بود که مورد نذر و نیاز مردم ایران قرار می‌گرفت. شهرت این سرو را خلیفه عباسی تاب نیاورد و دستور داد تا آن را از بن در‌آورند.

«باری، خلیفه‌ی بغداد / آن برگزیده شیوه‌ی شدادی / بر باد رفت، حتی / نام خلیفه‌ی خودخواه خودپرست / از یاد رفت / اما / در کاشمر هنوز / در ذهن هر خردور ایرانی / سروی به پاست / آن سرو / سرفرازتر از هر چه سرو / پا برجاست.» (حمید مصدق) 
در پایان، در اهمیت درخت به جاست از دو درخت مهم اساطیری ایران نیز صحبت کنیم. درخت بس تخمه یا همه تخمه که منشا تمامی گیاهان جهان است و همه نوع گیاه از او می‌روید. سیمرغ، پرنده اساطیری ایران، بر این درخت آشیان دارد و هر سال، بنا بر متن پهلوی گزیده های زاد سپرم، «آن درخت را بیفشاند، آن تخم‌های (فرو ریخته) در آب آمیزد، تیشتر (ایزد باران در اساطیر ایران) آنها را با آب بارانی ستاند، به کشورها باراند» و به این ترتیب، همه نوع گیاه در همه جای زمین روید. این درخت در دریای فراخکرد، دریای بی‌انتهای کیهانی، به همراه درخت «گوکرن» یا «هوم سفید» قرار دارد. درخت گوکرن درخت مهم اساطیری دیگری است که اکسیر جاودانگی را در هنگام بازسازی جهان به مردمان می‌بخشد و بر اثر آن، همه مردم جاودانه بی‌مرگ می‌شوند. بنابر متن پهلوی بندهشن، این درخت برای بازداشتن پیری بد دم است. اهریمن برای از بین بردن این درخت وزغی را در دریای فراخکرد به وجود می‌آورد اما در مقابل، اورمزد دو ماهی مینوی به نام «کر» می‌آفریند که مامور نگاهبانی از این درخت می‌شوند و همواره یکی از این ماهی‌ها وزغ را زیر نظر دارد. در آغاز آفرینش آدمی نیز درخت به یاری مشی و مشیانه، نخستین زوج بشر، می‌آید. مشی و مشیانه برای طبخ غذای خود نیازمند آتش بودند و آتش مورد نیاز آنان را دو درخت کنار و شمشاد که بنابر اساطیر ایران آتش دهنده‌ترند، فراهم کردند. 
درخت در دین‌های دیگر هم از جایگاه خاصی برخوردار است. در دین یهود، خداوند در میان شعله‌های آتشی که از درون درختی سر بر می‌آورد، با حضرت موسی (ع) سخن گفت. حضرت مریم زیر درخت خرمایی با ریزش خرمای آن روزه خود را گشود و در اسلام، درخت طوبی درخت مقدسی است که در بهشت جای دارد. نماد معرفت نیز در همه این دین‌ها درختی است که میوه آن، ممنوعه است و با خوردن آن، آدم و حوا هبوط می‌کنند و از بهشت رانده می‌شوند.

-------------------------------------------------منابع: 
آموزگار، ژاله؛ تاریخ اساطیری ایران، تهران: سمت، 1374، چاپ دوم. 
بهار، مهرداد؛ از اسطوره تا تاریخ، تهران: نشر چشمه، 1381. 
بهار، مهرداد؛ پژوهشی در اساطیر ایران، تهران: آگه، 1378. 
زمردی، حمیرا؛ نقد تطبیقی ادیان و اساطیر در شاهنامه فردوسی، خمسه نظامی و منطق‌الطیر، تهران: زوار، 1382. 
شوالیه، ژان و آلن گر بران؛ فرهنگ نمادها، ترجمه و تحقیق از سودابه فضایلی، تهران: جیحون، 1382. 
فرنبغ دادگی؛ بندهش، گزارش مهرداد بهار، تهران: توس، 1380. 
هینلز، جان؛ شناخت اساطیر ایران، ترجمه ژاله آموزگار _ احمد تفضلی، تهران: نشر چشمه _ نشر آویشن، 1379. برگرفته از : پایگاه میراث فرهنگی

علائم گنج و دفینه ،  شیوه گنج یابی در ایران

 در اکثر نقاط دنیا چه در موارد مجاز و چه غیر مجاز، با روش های علمی بدنبال گمانه زنی و گنج پژوهی میروند. البته باید متذکر شوم که حتی از علم فراتر هم وجود دارد که آن را تجربه گویند و به راستی که تجربه خود به تنهایی، یک استاد راهنما می باشد و در همین جا باید اعتراف نمایم که خود بنده با آنهمه تجارب عملی و نیز دانش علمی، بسیار پیش آمده که از چنین افرادی که خاک خورده و سینه سوخته این کار می باشند مشورت کرده ام و از آنان درسها، گرفته ام....

 

در اینجا مطلبی کوتاه در مورد علائم شناسی آنهم در خاورمیانه برای شما میگذارم. البته در رابطه با این مطلب حرف و سخن بسیار است و کسانیکه توضیحات بیشتری را در این رابطه، نیاز دارند، می توانند به کتابهای بنده مراجعه فرمایند.

اما علائم شناسی در ایران با خیلی جاهای دیگر دنیا فرق می کند و خیلی از دوستان فقط در سایتها و وبلاگهای خارجی دنبال معنی و مفهوم آنها می گردند و یا تعدادی از دوستان آذری زبان ما، فقط سایتهای ترکیه را عینا ترجمه کرده و مورد استفاده قرار داده و تازه آن مطالب را وحی منزل می پندارند!؟ و خود را نیز مدعی نیز می دانند!!

اما حتی همان سایتها نیز دچار اشکال و خطاهای بسیار هستند و یا اینکه بسیاری از مطالب آنها اصلا به درد کشورمان نمی خورد!

وقتی این دوستان، به یکباره (ظرف کمتر از یکماه) استاد گردیده اند و حداقل دارای تجاربی عملی در این مقولات نیستند، بدون داشتن اطلاعات مورد نیاز این رشته و با استناد به آن مطالب سایتهای ترکیه، اقدام به رمزگشایی کرده و بسیاری از کاوشگران را نیز بدتر سر در گم می کنند!

بنده نمی خواهم بگویم که نظرات بنده تماما درست و بی غلط می باشد، اما میتوانم بگویم که لااقل جزء معدود کسانی هستم که در این عرصه خاک ها خورده اند! تا بتوانم امروز به این نقطه برسم. البته همانطور که بارها ذکر کرده ام، هیچکس نمی تواند ادعا نماید که در باستان شناسی (خصوصا علم نشانه ها) کاملا استاد می باشد، زیرا هر لحظه ممکن است با کشف جدیدی ، تمام محفوظات گذشته اش به یکباره زیر رو گردد و به کل نظریه مروزش به بایگانی تاریخ بپیوندد!

امروزه در اکثر نقاط دنیا چه در موارد مجاز و چه غیر مجاز، با روش های علمی بدنبال گمانه زنی و گنج پژوهی میروند. البته باید متذکر شوم که حتی از علم فراتر هم وجود دارد که آن را تجربه گویند و به راستی که تجربه خود به تنهایی، یک استاد راهنما می باشد و در همین جا باید اعتراف نمایم که خود بنده با آنهمه تجارب عملی و نیز دانش علمی، بسیار پیش آمده که از چنین افرادی که خاک خورده و سینه سوخته این کار می باشند مشورت کرده ام و از آنان درسها، گرفته ام.

فهمیدن و درک علائم و ... سپس دقت در نکات کلیدی و حساس میتواند موفقیت شما در کارهایتان گردد. لذا اکیدا توصیه می نمایم که اگر خود علم کافی و نیز تجاربی تاثیر گذار، ندارید، تا زمانیکه پیر و یا استاد ندارید، به دنبال این کار نروید! کسانی که به دنبال حفاری میروند باید علائم شناسان خوبی نیز باشند و اگر علائم شناس خوبی نباشید حفار خوب و موفقی نیز نخواهید بود. زیرا هر علامت و نشانه ای، برای خودش داستان و حکایتی زیبا و حتی پیچیده و مرموز بدنبال دارد! مانند خطوط تصویری که هر کدام از آنها حرفی برای گفتن دارند.

به طور مثال باید بدانید که سگ یا گاو ، لاکپشت و ماهی ، مار و مرغ و یا هر تصویری چه مفهومی دارد تا بتوانید یک حفاری موفق، داشته باشید و از  زحماتتان نیز نتیجه لازم را دریافت دارید.

بسیاری از آقایان، در سایتها و وبلاگهای موجود، خود را باستان شناس و ...  معرفی نموده و دفتر و دستکی به راه میاندازند و خود را باستان شناس یا علائم شناس معرفی میکنند! و وقتی یه سوال ساده از ایشان می پرسید، یا یکسری چرندیات تحویلتان می دهند و یا اینکه الکی و با استنادی تکراری و مسخره پاسخ می دهند که آن مکان چیزی نیست و علامت شما کلا بکر و طبیعی است!!

با اینکه علائم شناسی چندین واحد دانشگاهی و یا حتی می تواند بعنوان یک پایان نامه قوی بکار رود چطور این آقایان به شما و دیگران به این راحتی پاسخ میدهند و با یک نگاه سطحی آنهم یک یا چند عکس و بدون بررسی و دقت لازم، به اشتباه، پاسخ داده و اینگونه شما را راهنمایی می کنند!؟

 

در اینجا بنده به اختصار به چند نمونه از نشانه های دفینه و چگونگی گمانه زنی جهت شروع به حفاری را برایتان ذکر می نمایم تا کاملا متوجه عمق مطلب بالا بشوید.

مثلا شما باید همواره خصوصیات هر حیوان را مد نظر خود داشته باشید تا بتوانید درست نظر دهید و یا اینکه گاهی اوقات متراژها و فواصل از محل نشانه تا هدف ، به چند سانت هم خلاصه می شود و همچنین باید به یاد داشته باشید که هدف شما میتواند در یکی از مکانهای دارای شرایط دفینه گذاری، قرار گرفته باشد! و نباید فقط به یک یا دو نقطه معطوف نشوید و حتما به علائم موجود (هر چند کوچک) توجه کامل داشته باشید.

تمامی علائم و نشانه ها این معنی را دارا می باشند که هدف در کنار سنگ یا در پهلوی تپه ای وجود دارد. ضمنا علامت و نشانه ای می تواند گمراه کننده نیز باشد و یا دفینه اش را برداشته باشند.

از دیگر علائم و نشانه های مهم، نشانه ای است که در ابتدای ورودی و دهانه غار قرار گرفته باشد که نشانه عدم وجود تله فیزیکی یا شیمیایی است و یا دانستن این مطلب که در دیگر موارد خصوصا در غارها و تونل هایی که به نوعی بسته یا مسدود گشته اند، وجود تله فیزیکی اجتناب ناپذبر است! لذا به دیوارهای کناری به هیچ عنوان نباید دست بزنید.

باید بررسی نمایید که آثار و علائم بجای مانده یا نشانه های مورد استفاده، متعلق به کدام دوره باستانی است، زیرا علائم در دوره های مختلف با هم فرق می کردند و توسط سربازان حکومتی، پادشاهان، وزیران و یا راهزنان بعنوان نشانه دفینه یا مقبره ای که در انبار و یا اتاقک یا اتاقهایی در زیر زمین مخفی میشدند، مورد استفاده قرار می گرفتند.

باید توجه داشته باشید که نشانه های دفینه راهزنان و گنج های حکومتی، با هم تفاوت دارند. حتما ابتدا باید زیر خود نشانه مورد بررسی واقع گردد (بهترین روش در این حالت، استفاده از تجهیزات و لوازم فلزیابی و گنج یابی است)، نکته دیگر اینکه در محل قرار و ملاقات راهزنان با یکدیگر، وسایل کمی می گذاشتند، و بدلیل وجود نشانه در محل قرار گیری سرمال (دفینه اش را قبلا برداشته اند).

 

 

نشانه ها حتی به ما میگویند چه کسی و با چه تعداد نفراتی، دفینه را در اینجا گذاشته اند و بطور مثال: دفینه ایی که توسط دو نفر راهزن مخفی شده باشد، حتما قبری در جلوی نشانه است که دارای دفینه میباشد.

گنجینه ای که در خزینه (سفیدخانه و تنور) قرار دارد، متعلق به راهزنان یا سرداری می باشد.

نشانه دفینه های اصلی همواره برای آنها سوگند خورده شده و دارای مال بزرگی می باشد و گذارنده برای خود در نبودش نفرین گذاشته است (نفرین همان طلسم یا موکل می باشد)، چند متر به سمت راست، سپس چپ و نیز شمال و جنوب نشانه را، می بایست بررسی کنید، همه موارد (همچون تله، قسم، نفرین و ...) در علائم آنجا موجود می باشد و شما با فهمیدن آنها میتوانید به راحتی به هدفتان دست پیدا نمایید و کارهایی که چندین نفر در طول یک ماه به آن میرسند شما به تنهایی و یا بهمراه یک یا حداکثر دو نفر دیگر، در عرض یک تا پنج روز میتوانید، به آن دست پیدا نمایید! و نهایتا ثمره تجربه و علمتان را از زمین بگیرید، اما هیچوقت به آثار و میراث فرهنگی بی احترامی نکنید و به آنها صدمه ای وارد ننمایید تا لااقل برای آیندگانمان باقی بماند همانطور که پیشینیان ما برای ما به یادگار گذاشته اند- موفق باشید.